Το κορίτσι και ο Λύκος

Ήταν μια φορά ένας λύκος που κατάρα κουβαλούσε.
Μόνο θάνατο να φέρνει κάθε νύχτα που περνούσε.
Μία νύχτα μες το δάσος είδε ανθρώπινα τα ίχνη,
τ'ακολούθησε να δει τι το ένστικτό του δείχνει.

Σ'ένα ξέφωτο τον βγάλαν και στην μέση ένα κορίτσι,
που τον δρόμο είχε χάσει και με φόβο, πλυμμυρίσει.
Όταν κοίταξε τον λύκο δεν κουνήθηκε καθόλου.
Είχε μάλλον κοκκαλώσει απ'το πλάσμα του διαβόλου.

Την πλησίασε ο λύκος και ο ίδιος φοβισμένος.
Απ'την τόση ομορφιά της είχε μείνει θαμπωμένος.
Σαν τον κοίταξε στα μάτια,μόλις άπλωσε το χέρι.
Είδε ο λύκος σε εκείνη,έναν άγγελο που ξέρει.

Μια κοπέλα απ΄το χωρίο του,πριν κατάρα τον χτυπήσει,
που για χρόνια είχε χάσει και δεν είχε συναντήσει.
Την θυμόταν σαν λουλούδι,σαν γλυκιά γεύση στα χείλη,
σαν το πρώτο το κρασί που 'χει βγει απ'το σταφύλι.

Ήταν κάποτε ζευγάρι,από αγάπη ενωμένοι.
Μα δεν ήθελε η μοίρα να'ναι πάντα ευτυχισμένοι.
Τους φθονούσαν γιατί ήταν μόνο ο ένας για τον άλλο.
Όσο ο κόσμος τους θυμόταν,είχαν έρωτα μεγάλο.

Πιο πολύ όμως τους φθονούσε μια γυναίκα γερασμένη.
Δεν την είχαν αγαπήσει και γι'αυτό ήταν πληγωμένη.
Καταράστηκε το αγόρι κάθε νύχτα να αλλάζει.
Από άνθρωπος σε λύκο που το αίμα τον προστάζει.

Αποφάσισε να φύγει,να χαθεί μέσα στα δάση,
πριν πληγώσει το χωριό του και κάποια ζωή χαλάσει.
Δεν το έμαθε κανένας,δεν το έμαθε ούτε εκείνη.
Ίσως πέθανε,της είπαν,ίσως πέθανε απ'τα κτήνη.

Όσα χρόνια και αν περνούσαν η κοπέλα δεν ξεχνούσε.
Είχε πίστη σ'ένα θαύμα, πως μια μέρα θα γυρνούσε.
Οι ματιές τους ανταμώσαν, η κοπέλα ανησυχούσε.
Ένα τέλος δίχως πόνο τώρα μόνο αποζητούσε.

Μα ο λύκος πλησιάζει με το βλέμμα δίχως μίσος,
να την κάνει να αισθανθεί και να μην φοβάται ίσως.
Το απλωμένο της το χέρι ο λύκος άρχισε να γλύφει.
Ν'ανακτήσει η κοπέλα ότι είχε μπει στην λήθη.

Και σιγά σιγά θυμόταν και σιγά σιγά ηρεμούσε.
Σαν να είδε στην ματιά του εκείνον που τότε αγαπούσε.
Την μορφή του την φοβόταν μα κατάλαβε ποιος είναι.
Αν και έκανε να φύγει, μια φωνή της είπε "μείνε"

Φύγαν δάκρυα απ'τα μάτια,σαν ποτάμι αυτά κυλήσαν.
Οι ελπίδες που 'χε ως τώρα, δείχνουν να ευδοκιμήσαν.
Τώρα ο λύκος την κοιτάζει,είναι ακίνητος μπροστά της.
Μοιάζει αιώνας από τότε που'χε δει τα δακρυά της.

Εκείνη αρχίζει να μιλάει "Γιατί χαμένος τόσα χρόνια."
"Εσύ δεν ήσουνα που είπες,εγώ κι εσύ μαζί αιώνια;"
"Κι αν έγινες αυτό το κτήνος, ήσουν αυτός που αγαπούσα."
"Απ'την στιγμή που είχες φύγει, μόνο τον θάνατο ζητούσα."

"Αν μου 'χες πει την αλλαγή σου πάλι θα ήμουνα μαζί σου."
"Δεν θα φοβόμουν γιατί ξέρω, η καλοσύνη, δυναμή σου."
Ο λύκος άκουσε όσα είπε και βγήκε τότε η φωνή του.
Πριν από χρόνια είχε λόγο μα τώρα ουρλίαζει η ψυχή του.

"Να φύγω τότε είχα επιλέξει γιατί διψούσα για το αίμα."
"Κακό και τρόμος η μορφή μου, μονό τα δάση ήταν για μένα."
"Μα πιο πολύ έτρεμα για σένα μήπως τον θάνατο σου φέρω."
"Αιτία του πόνου σου να είμαι, δεν θα μπορώ να υποφέρω."

"Γιατί επέλεξες για μένα;",απ'την ψυχή της μέσα ουρλιάζει.
"Η αγάπη είναι ελευθερία.Όχι αφέντης που διατάζει."
¨Ανήκω σε αυτό το μέρος.Εδώ είναι οι λύκοι και τα κτήνη,
όχι σε μέρη με ανθρώπους, μιας και ανθρωπιά δεν μου 'χει μέινει."

"Τα άλλα κτήνη θέλουν σάρκα, ανθρώπων σώματα ξεσκίζουν."
"Τους επιτίθενται αμέσως αν στον αέρα τους μυρίσουν."
"Δεν θέλω μόνη σου να είσαι όταν στο δάσος μέσα μπαίνεις."
"Προστάτης σου εγώ θα είμαι στα μονοπάτια που πηγαίνεις."

"Αφού σε βρήκα δεν σ'αφήνω.", του αποκρίθηκε εκείνη.
"Ας με ξεσκίσουνε τα κτήνη,το σώμα θρύψαλα ας γίνει."
Ο λύκος έδειξε τα δόντια, γρυλίζει τότε κι αγριεύει.
Με την ματιά του όλο λέει πως θάνατο γυρεύει.

"Θέλω να φύγεις μακριά μου γιατί αγάπη δεν σου έχω."
"Σ'αυτό το δάσος μην ξανάρθεις, για να σε σώσω δεν θα τρέχω."
Εκείνη έκανε να φύγει με την καρδιά της ξεσκισμένη.
Ήτανε μάταιο στο τέλος, τόσο καιρό να περιμένει.

Τον αγαπούσε δίχως τέλος, ήταν όλη η ζωή της.
Τώρα τον βρήκε επιτέλους και θα του δείξει την πυγμή της.
"''Οχι δεν φεύγω από κοντά σου, εδώ θα μείνω κι ας πεθάνω."
"Όσες πληγές έχει η ψυχή σου με την αγάπη θα τις γιάνω."

"Δεν τα φοβάμαι εγώ τα κτήνη, φοβάμαι όμως να σε χάσω."
"Χάλασα χρόνια από την ζωή μου, άλλα δεν θέλω να χαλάσω."
"Αν επιμένεις όμως τόσο, μακριά σου τώρα ευθύς θα τρέξω,
για να χαθώ μέσα στο δάσος, άλλο τον πόνο δεν θ'αντέξω."

Με αυτά σηκώνεται και φεύγει, στο δάσος χάθηκε η μορφή της.
Μόνο ουρλιαχτά στο πέρασμά της.Τα κτήνη νιώσαν την οσμή της.
Είδε πως έκανε ένα σφάλμα.Έτρεξε μήπως την προλάβει.
Να είναι εκεί πριν απ'τα κτήνη.Πριν έρθει ο Χάρος και αναλάβει.

Αφού αφουγκράστηκε το δάσος, εκείνη για να εντοπίσει.
Τους λύκους άκουσε να τρέχουν.Κυνήγι είχαν ξεκινήσει.
Ήρθε η ώρα για να τρέξει, να φτάσει γρήγορα κοντά της.
Αν δεν προλάβει και την βρούνε, θα σκίσουνε τα σωθικά της.

Στο ξέφωτο την πετυχαίνει, γονατιστή να περιμένει.
Έφτασε πρώτος, μα οι άλλοι, ήταν κοντά και αφινιασμένοι.
"Συγχώρα με αγαπημένη, ήτανε λάθος να σε αφήσω."
"Αν επιζήσουμε και οι δύο, μαζί σου μόνο εγώ θα ζήσω."

"Για θάνατο όμως ετοιμάσου.Οι λύκοι έχουν δίψα για αίμα."
"Εγώ ίσως να μην ζήσω μα θα παλέψω ως το τέρμα."
Και εμφανίστηκαν οι λύκοι, σειρές με θάνατο και δόντια.
Η μάχη ήτανε να αρχίσει και δεν χωρούσαν άλλα λόγια.

Επίθεση έκανε ο πρώτος.Έπεσε κάτω ματωμένος.
Βαθιά νυχιά πάνω στο στήθος και ο λαιμός του ανοιγμένος.
Ήταν πολλοί και ήρθαν κι άλλοι, εκείνος πάλευε με θάρρος.
Δεν θ'άφηνε ότι αγαπούσε να του το αφαιρέσει ο Χάρος.

Όλη την νύχτα, σκληρή μάχη, με τις δυνάμεις να τελειώνουν.
Οι λύκοι όμως αρκετοί και ολοένα να πεισμώνουν.
Σε δάκρυα ξέσπασε η κοπέλα, φωνάζει μέσα απ'την ψυχή της.
Οι πάντες σαν να κοκκαλώνουν.Έβγαζε λάμψη η μορφή της.

"Φύγετε όλοι από μπροστά μου, γίνετε σκόνη στον αέρα."
"Χαθείτε σαν σβησμένη φλόγα.Όπως το σκότος διώχνει η μέρα."
Οι λύκοι οπισθοχωρήσαν, η μάχη είχε πια τελειώσει.
Το αίμα πάνω στις πληγές του είχε, από ώρα πια, στεγνώσει.

Πτώματα κείτονται στον χώρο.Εκείνοι είχαν επιβιώσει.
Ο λύκος τώρα θα κρατούσε τις υποσχέσεις που είχε δώσει.
Μαζί για πάντα τώρα θα 'ναι.Μαζί από αγάπη ενωμένοι.
Μέχρι το σώμα να φθαρεί.Μέχρι η ψυχή, μόνο να μείνει...