Μοναχικότητα...

   Είναι πολλές φορές που σκέφτομαι πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή μου εάν επέλεγα να σκορπίζομαι σε ανούσιες σχέσεις, σε εύκολες φιλίες και σε χαζές πραγματικότητες. Όμως επέλεξα τον μοναχικό δρόμο. Να είμαι εγώ για μένα και να μην βάζω μέσα μου τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος . Έγινα παρατηρητής της ζωής των άλλων για να μάθω. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο είδα πως τα μικρά πράγματα έχουν σημασία. Όταν το μόνο που ακούς είναι η ανάσα σου, ξέρεις πως εκεί βρίσκεται η αλήθεια.Να νιώθεις τα μικρά πράγματα που σε κρατάνε ζωντανό. Και μετά χτίζεις.
   Είναι αργά και είμαι κουρασμένος. Τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Υπάρχει μία θλίψη ανεξήγητη. Ένα τεράστιο ερωτηματικό. Το αιώνιο γιατί που υπάρχει σε όλους μας. Τόσες πιθανότητες που απλά έμειναν πιθανότητες.
   Το σκοτάδι δυναμώνει τον χαρακτήρα, δεν τον δημιουργεί.Και όταν το μόνο που βλέπεις είναι το σκοτάδι και μόνο την ανάσα σου ακούς, ξέρεις ότι είτε έχεις μείνει μόνος να παλεύεις , είτε έχεις περάσει το κατώφλι της λήθης...